ΚαλοκαιρInna

Ήταν 2012 (δηλαδή σχετικά νωρίς), στο μεγάλο double bill Planet of Zeus και Vodka Juniors όταν προς όχι και τόσο μεγάλη μου έκπληξη φανερώθηκε μπροστά στα μάτια μου η πανανθρώπινη αλήθεια ότι η νεότητα είναι υπερεκτιμημένη: καθόμουν σε ένα πεζούλι και, παρά τη θέλησή μου (… όχι απλώς παρά τη θέλησή μου, στο πρώτο λεπτό ήθελα να ξεριζώσω τα αφτιά μου) άκουγα παραιτημένη όλη τη συζήτηση μιας παρέας πίσω μου, χωρίς να θυμάμαι αν μπήκα στη διαδικασία να σκεφτώ “ήμασταν άραγε και εμείς έτσι;”. Ποιον κοροϊδεύω, προφανώς μπήκα στη διαδικασία, και προφανώς αποφάσισα ότι ήμασταν ή ότι δεν ήμασταν (ποιον κοροϊδεύω, προφανώς δεν ήμασταν), αλλά δεν έχει και πολλή σημασία. Το σίγουρο είναι πως η νεότητα κερδίζει σε ομορφιά – ή φωτογένεια.

Στον έναν μήνα απαγόρευσης εξόδου έφτασα να πιστεύω ότι, κινούμενοι κυκλικά και άρα κάπως εγκλωβισμένοι, έχουμε αναχωρήσει από την τοποθεσία “το δέρμα ομορφαίνει επειδή ξεκουραζόμαστε, δεν βαφόμαστε, δεν ερχόμαστε σε επαφή με την ατμοσφαιρική ρύπανση, τρώμε καλύτερα, βάζουμε κρέμες” και προχωράμε προς την τοποθεσία “το δέρμα αρχίζει και θαμπώνει (ΜΓΔ) επειδή είμαστε κλεισμένοι μέσα, δεν μας βλέπει ήλιος, είμαστε νωθροί και δεν έχουμε κίνητρο να δείξουμε όμορφοι”. Το τελευταίο άραγε να ισχύει, αν το “κίνητρο” έχει να κάνει με τη σχετικότητα της ύπαρξης; αν αληθεύει, δηλαδή, το ότι υπάρχουμε επειδή κάποιοι μας βλέπουν, επειδή κινούμαστε σε έναν χώρο που υπάρχει και αυτός; Θα ξέραμε άραγε ότι υπάρχουμε αν δεν υπήρχαν οι άλλοι, και αν ναι πώς; Αυτά τα φιλοσοφικά ερωτήματα δεν χρειάστηκε καθόλου να τα σκεφτώ προ καραντίνας, αλλά 30 μέρες με πιτζάμες με οδήγησαν σε ατραπούς περίεργες, παλιά κάτι τέτοια ίσως και να τα απέρριπτα ως ετεροκαθορισμούς.

Τι λέγαμε; Λέγαμε ότι η νεότητα είναι, τουλάχιστον, όμορφη και φωτογενής, και όσο δεν την εκτιμάς, ο χρόνος περνάει αργά – πράγμα πολύτιμο ακριβώς επειδή κρατάει για λίγο. Το οποίο φαινομενικά καμιά σχέση δεν έχει με τις φωτογραφίες της Inna Modja εκτός από το ότι με το που τις είδα σκέφτηκα “πόσο φρέσκια γαμώτο, πόσο καλοκαιρινή”, και μετά διάβασα μια συνέντευξή της στην οποία δήλωνε “Paris is vibrant, Paris is young” και επειδή ήταν και 5 το πρωί και γενικά μια ώρα δύσκολη και το ένα φέρνει τ’ άλλο με πήρε η μπάλα και σκέφτηκα και όλα τα υπόλοιπα.

Άρα, από την άλλη, αυτό το παραλήρημα ίσως έχει όση σχέση γίνεται με την Inna Modja.

Την Inna είδα πρώτη φορά φέτος στην εβδομάδα μόδας του Παρισιού γιατί όλες οι ανταποκρίσεις ασχολούνταν με την όντως πολύ δυνατή εικόνα της μαυροντυμένης γυναίκας που περπατούσε στην πασαρέλα του Lamine Kouyaté για το brand XULY.Bët αγκαλιά με το μωρό της:

Προσωπικά αυτά τα κολπάκια της μόδας μου φαίνονται πια αδιάφορα, τα στάδια που δικαιούνταν τα πέρασαν, διάβηκαν τις πόρτες του “πρωτοποριακού” και του “χαριτωμένου” και αντικαταστάθηκαν από άλλα πιο επείγοντα statements που καλείται να κάνει η μόδα. Όμως, τη βρήκα πολύ όμορφη και ψάχνοντας μού αποκαλύφθηκε ότι είναι μουσικός της ανεξάρτητης γαλλικής σκηνής που συνδυάζει τους ήχους της πατρίδας της, του Μάλι, με το παριζιάνικο avant garde, και κυρίως, παθιασμένη φεμινίστρια που αγαπάει τη γαλλική μόδα. Η τελευταία, για την Inna δεν είναι μόνο το στερεότυπο του “Perfect French Girl” αλλά η πολυπολιτισμικότητα στις γειτονιές του Παρισιού, τα χρώματα, η σεξουαλικότητα, το ανακάτεμα των επιρροών της αφρικανικής κουλτούρας που δίνει ρυθμό στην πόλη του φωτός, το μαύρο αϊλάινερ και το κόκκινο κραγιόν τη μια μέρα, τα σκούρα χρώματα του μακιγιάζ της φυλής Fulani την άλλη.

Η ενασχόλησή της με τον ακτιβισμό ήταν μονόδρομος, μια σχεδόν προδιαγεγραμμένη πορεία της οποίας η αρχή ήταν, κατά την ίδια, ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων που τής έγινε κρυφά από τους γονείς της όταν ήταν μόλις 4 ετών. Ένθερμη υποστηρίκτρια, φυσικά, των #MeToo, #TimesUp και όσων κινημάτων σχετίζονται με τη γυναικεία χειραφέτηση, δηλώνει πως “για όλα αυτά μιλούσαμε καιρό, απλά φαίνεται πως τώρα είστε πιο έτοιμοι να ακούσετε” και πως το γεγονός ότι σε καμιά χώρα η ισότητα δεν είναι απόλυτη, δείχνει προς μια και μόνο κατεύθυνση, αυτή του περισσότερου και πεισματικότερου αγώνα.

Στο μεταξύ μόλις είδα ότι η Inna είναι 36 ετών, άρα ίσως και να σας τα ζάλισα τζάμπα – το ότι η Inna είναι στο μυαλό μου ταυτισμένη με το καλοκαίρι που αργεί, βέβαια, παραμένει.