4. Jamie XX – In Colour
Δεν ξέρω αν είναι ευλογία ή κατάρα αλλά ήμουν teenager στα 80’s. Τότε υπήρχαν γκρουπάρες όπως οι Cure, οι Siouxsie & The Banshees, οι Joy Division και άλλα σκοτεινές και μαύρες που κάνουν τις σημερινές alternative μπάντες να μοιάζουν με τους Ονιράμα.
Εγώ λοιπόν, όπως όλα τα σημαντικά και ευαίσθητα παιδιά της γενιάς μου ήμουν του Dark Wave, δηλαδή κοιμόμουν και ξυπνούσα με το Pornography. Όταν το κάνεις αυτό, η γκαρνταρόμπα σου δεν είναι και ιδιαίτερα πολύχρωμη εκτός κι αν θεωρήσεις τα διάφορα ξεβάματα του μαύρου διαφορετικό χρώμα.
Όσο μεγαλώνεις όμως εκτιμάς το χρώμα. Και καταλαβαίνεις μια σκληρή αλήθεια: το μαύρο είναι γοητευτικό, κολακευτικό αλλά το μαύρο είναι εύκολο. Γιατί το χρώμα είναι χαρά και η χαρά είναι δύναμη. Μια δύναμη για την οποία πρέπει να παλέψεις.
[Εγώ λοιπόν, όταν άρχισα να βγαίνω, να βγαίνω ενεργητικά, να βγαίνω μάλλον πολύ, το έκανα σε μια πολύχρωμη εποχή, που είχε απαραιτήτως γκλίτερ τα Σάββατα, πολύ σατέν κομπινεζόν με από μέσα φανελάκια, βινίλ κόκκινα σορτσάκια και Frond. Δεν ήταν όλα καλόγουστα, το αντίθετο – ειδικά τα Frond. Ήταν όμως πολύ τεκνικολόρ. Για χρόνια δεν υπήρχε σαββατόβραδο που δεν γύρισα ξημέρωμα, και τα ρεπό από το κλάμπινγκ ήταν μόλις το 1/7 της εβδομάδας, και αυτό με τεράστιο fomo. Και μετά; Μετά, ξαφνικά, έφυγε το κλάμπινγκ και ήρθε το έρεβος. Δηλαδή, το χρώμα, που είναι η χαρά και η δύναμη και πρέπει να παλέψεις για να την έχεις, δεν το εκτιμούσα πια όσο το σκότος. Αλλά πάντα, πάντα ρε γαμώτη, θα μου λείπει μια σωστή party night που λένε, σε ένα από εκείνα τα καταγώγια με τα καντηλέρια και τα dark rooms. Λέτε θα βοηθούσε ο Jamie, δεν ξέρω.]