2, by A Name To Come, #blogovision2015

2. Vince Staples – Summertime ’06

Κάτσε ρε φίλε, χτες μας έλεγες ότι αν ήσουν από ΝΥ, το νούμερο ένα σου θα ήταν ο Kendrick Lamar και σήμερα μας βάζεις πιο πάνω έναν άλλο δίσκο hip-hop; Καταρχάς όπως είπαμε είμαι από την Αμφιάλη, οπότε δε δεσμεύομαι από το παραπάνω. Και δε μιλάμε για “άλλο ένα άλμπουμ hip-hop”, μιλάμε για μια αποκάλυψη.

Ένας 22χρονος πιτσιρικάς από το Long Beach βγάζει το ντεμπούτο του και χωρίς καν να ζορίζεται έχει τον καλύτερο δίσκο της χρονιάς αν εξαιρέσουμε αυτό που εχουμε στο νούμερο ένα και ειναι από άλλο πλανήτη.

Τα τραγούδια είναι σχεδόν γυμνά, τα guest φωνητικά επιτέλους έχουν νόημα και δεν ειναι απλά featuring, τα beats είναι μινιμαλιστικά και κινηματογραφικά, το flow του είναι τόσο cool και υπνωτικό που μετά από 58 λεπτά που διαρκεί το όλο πανηγύρι νομίζεις ότι το άλμπουμ αυτό υπήρχε από πάντα.

Άκου το ακόμα κι αν σιχαίνεσαι το rap. Τουλάχιστον άκου το Summertime, την καλύτερη hip-hop “μπαλάντα” που φτιάχτηκε ποτέ.

“I spend my moments missin’ you
I’m searchin’ for atonement, do I blame my darker tone?
I know somethings are better left unsaid and people left alone
Pick up the phone
Don’t leave me alone in this cruel, cruel world”

[Δεν μου αρέσει το καλοκαίρι. Είναι γνωστό. Μου αρέσει όμως πάρα πολύ η θάλασσα, από φθινόπωρο και μετά και σε αυτό το εξώφυλλο έχει θάλασσα που μου μοιάζει χειμωνιάτικη.
Δεν ξέρω τίποτα για αυτόν τον δίσκο αλλά παραδοσιακά εμπιστεύομαι τους άντρες από τον Πειραιά και τα πέριξ, και ως τώρα δεν έχω πέσει έξω.
Το καλοκαίρι του 2006, τι σύμπτωση ε, πήγα στο Long Beach: είχαμε νοικιάσει άσπρη, ξεσκέπαστη Mustang και παίζαμε το Chronic ξετινάζοντας ό,τι κλισέ υπήρχε, τρία κορίτσια τόσο κάτασπρα που σαν να ήταν κλεισμένα όλον τον χειμώνα σε μπουντρούμι. Επιτρεπόταν αυτό άραγε; Ήταν πολιτικά ορθό; Έπρεπε να απολογηθώ που το Chronic είναι ένας από τους αγαπημένους μου δίσκους όντας άσπρη του σεντονιού;
Στη φωτογραφία εδώ είμαι με τη Μανίνα στην Κινέττα, είναι καλοκαίρι, δεν μαυρίζω ποτέ.]