1. Tame Impala – Currents
Δεν μπορώ να περιγράψω τι γίνεται στο Currents, το παιδί έχει ξεφύγει τελείως. Όμως με τις μελωδίες και τις ιδέες που υπάρχουν εδώ, άλλες μπάντες θα περνούσαν μια ολόκληρη ζωή. Και να σκεφτείς ότι εμένα οι Tame Impala δεν μου άρεσαν, δηλαδή τους βαριόμουν αφόρητα. Κι οπως είναι φυσικό, οι μέχρι τώρα φαν τους απογοητεύτηκαν και γύρισαν την πλάτη σ’αυτή την έκρηξη ιδιοφυΐας. Γιατί περί αυτού πρόκειται, μια αποθέωση όχι απλώς του ταλέντου, αλλά του ανθρώπινου εγκέφαλου.
Το άλμπουμ που σώζει την μουσική του λευκού ανθρώπου και την παει επιτέλους ένα βήμα ή μάλλον μια κλωτσιά παραπέρα. Συγγνώμη χιπ-χοπ, ίσως του χρόνου.
Μαζί με το My Beautiful Dark Twisted Fantasy και το Modern Vampires Of The City, τα 3 καλύτερα άλμπουμς της δεκαετίας που διανύουμε, απλά πράγματα.
[Α οκέι, το πιάνω, “μια κλωτσιά παραπέρα” – ωστόσο σε αυτή τη φωτογραφία είμαι ντυμένη για ένα λάιβ των Nightstalker, στην πραγματικότητα.
Tame Impala λοιπόν. Aκούστε.
Ξέρω ένα παιδί που του αρέσει o Kevin Parker, πολύ – ο Kevin είναι τραγουδιστής, συνθέτης και παίζει πολλά όργανα. Το παιδί αυτό είναι τραγουδιστής, συνθέτης, κιθαρίστας και γιατρός. Είναι και γιατρός. Για αυτό νομίζω πως τον νικάει τον Kevin – είναι ο Kevin γιατρός; Όχι. Exactly. Η Μπάντα Του Γιατρού έβγαλε φέτος ένα αριστούργημα και για αυτό προτείνω ξεδιάντροπα από αυτό εδώ το βήμα να ακούσετε το Quasiland των Cave Children, που χρειάζονται την υποστήριξή σας πιο πολύ από τους Tame Impala. Εξάλλου, τώρα που μιλάμε, δεν κάνει εφημερίες ο Kevin Parker.]