I live by the river

“Υπερμεγέθης” (δηλαδή oversized, στη γλώσσα της μόδας), είναι η λέξη που χρησιμοποιείς αν σου ζητήσουν να περιγράψεις μόνο μία τάση από τη βρετανική εβδομάδα μόδας: ρούχα μίνιμαλ αλλά ένα νούμερο μεγαλύτερα, μεγάλες βάτες, full skirts που αγνοούν την πρακτικότητα και κομμάτια τρισδιάστατα, με βολάν και σούρες για να δίνουν όγκο – σαν όαση θα σου φαίνονται στο τέλος τα εφαρμοστά που αγκαλιάζουν το σώμα, σαν να λέμε.

Από Roland Mouret είδαμε συλλογή δύο ταχυτήτων, με φαρδουλό ανδρόγυνο από τη μια, από αυτό το άνετο που επιλέγουν αγόρια και κορίτσια που περπατάνε με το πανωφόρι ριγμένο στους ώμους και με θηλυκά χυτά υφάσματα, από την άλλη, που πέφτουν σχεδόν ασχημάτιστα στο σώμα, με πτυχές και λούκια που δείχνουν σαν να ρέουν. Αγαπημένη μου συλλογή.

Εδώ και μερικές σεζόν με ξετρελαίνουν και τα Erdem, όταν τα βλέπω φορεμένα σε πρεμιέρες και χαλιά, επειδή είναι θηλυκά και μπαρόκ και επειδή όταν επιλέξεις ένα ρούχο Erdem δεν μπορείς για κανέναν λόγο να προσπεράσεις το styling και το art direction του look, που είναι απαραίτητα και συμπληρωματικά. Εδώ όλα είναι μαξιμαλιστικά αλλά και πολύ θηλυκά ταυτόχρονα, σαν τρακάρισμα των 50s με ένα ανάκτορο γεμάτο ακριβές ταπετσαρίες.

Αν πέρασε φευγαλέα από το μυαλό σας η απορία “ποιον θα αντιγράψει για φέτος η μαζική παραγωγή στο κονσεπτάκι Ρούχα Που Παραπέμπουν Σε Μουντουάρ” η απάντηση είναι τον Peter Pilotto. Και νεγκλιζέ και πιτζάμες και νυχτικά και πτυχώσεις αλά Betty Davis ή Gloria Swanson Λεωφόρο της Δύσης και όλα.

Είναι πολλά τα πράγματα στη μόδα που εγκρίνω περισσότερο από τη μίξη “πολυτελών” υλικών με καθημερινά; Όχι, και για αυτό μου αρέσει πάντα πολύ το μάλλινο-δαντέλα, σατέν-φούτερ, φούστα-σνίκερς που κάνει ο Kane – ένα luxurious athleisure θα έλεγα.

Η πασαρέλα 16 Arlington μου θύμισε Westwood, και η πασαρέλα Westwood μου θύμισε και πάλι Westwood, αλλά αυτά συμβαίνουν όταν είσαι θρύλος: και θα επηρεάσεις, και ότι ήρθε ο διάδοχός σου
θα πουν, και ότι κάποιος σε “εξέλιξε” θα πουν, αλλά εσύ εκεί θα είσαι πάντα εκεί, να τους χαιρετάς με βασιλικό νεύμα στην τελευταία στροφή πριν κλείσουν τα φώτα. Τα δε καρό και τα ριγέ σακάκια Westwood φορεμένα έτσι σκέτα με τακούνι είναι, για το πώς προσλαμβάνει το φτωχό μυαλό μου τη σεξουαλικότητα, μια αποκάλυψη.

Το πετρόλ κοστούμι το είδες και πιο πάνω που μιλούσαμε για τα Arlington 16 (σε μια πιο Μάρλεν Ντίτριχ εκδοχή) , η Alexa Chung όμως το αγαπάει γενικότερα και το χρησιμοποίησε πολύ στην έντιμη προσπάθειά της – έντιμη με την έννοια ότι επ’ουδενί δεν πάει να μας πασάρει κάτι που δεν θα φορούσε ένα high street αλλά με ιδιοτροπίες κορίτσι όπως η ίδια. Τα παντελόνια τα θέλει κοντά, τις βάτες έντονες και το πετρόλ, είπαμε.

Υπάρχει κάτι πιο βρετανικό από το να σε ρωτήσουν τι φοράς και να απαντήσεις Emilia Wickstead με σωστή προφορά; Όχι. Και εδώ έχουμε oversized αλλά και ένα σουπερηρωικό συνολάκι με κάπα και ένα φόρεμα Breakfast At Tiffany’s σε αβαν γκαρντ βερσιόν, που βρήκα υπέροχο.

Ο κόσμος είχε να το λέει πόσο inclusive ήταν η επίδειξη Simone Rocha, καθότι συμπεριέλαβε μη “δεδομένους” (για μόδα, πάντα) σωματότυπους, και σχολιάστηκε για τη φυλετική και ηλικιακή ποικιλία. Μαζί με την επίδειξη Vivienne Westwood εκπροσώπησαν τη νέα εποχή, η οποία θέλει την επιφάνεια που είναι οι designers και τα πανάκριβα κομμάτια, να ακούει και λίγο τι γίνεται τριγύρω. Η συλλογή αυτή είχε πολλές φουφούλες και αναγεννησιακές σφηκοφωλιές, αλλά εσείς πάρτε δύο υπέροχα νεογοτθικά κομμάτια.

Πάρτε και τον υπέροχο συνδυασμό κοντό πουλόβερ-φούστα κάτω από το γόνατο, μοβ-κόκκινο, μπότα-πεντικιούρ της Victoria Beckham.

Πάρτε και ένα αληθινά υπέροχο παλτό Ports1961 που πάει κυριολεκτικά με τα πάντα.

Πάρτε και δύο εντελώς διαφορετικές προσεγγίσεις του καφέ, που πολύ θα φορεθεί και ευτυχώς γιατί αποτελεί επιτρεπτή για εμένα εναλλακτική του μαύρου.