The London Diaries: kind of girlie

H Ναταλία Γκαβέζου ξετρελαίνεται με τις πιο θηλυκές συλλογές του LFW. Και εγώ.

Emilia Wickstead

Eμπνευσμένη από ταινία του 1939, η συλλογή της Wickstead προφανώς θα γινόταν φίλη μου. Floral full skirts, φυστικί σύνολα (το φυστικί είναι το καλύτερο χρώμα μετά το μουσταρδί) (όλα τα χρώματα που αγαπώ έχουν πάρει το όνομα τους από φαγητά, χμμ), ρίγες, γιακάδες… ωπ ωπ, τι είναι αυτό; Α ναι, να και το μουσταρδί που λέγαμε. Θα μπορούσα να ζω μέσα σ αυτή τη συλλογή, να πηγαίνω για καφέ, σε μια ξαφνική βάφτιση, γενικά να γίνονται πράγματα ενώ εγώ περπατάω σε slow motion μέσα σε ένα φόρεμα της και ξεκουμπώνω την υπέροχη μοντίζουσα, μέσα στον πλουραλισμό της, κάπα της.

Roksanda

H Roksanda έκοψε το επίθετο, και έφερε στην πασαρέλα τη χαρά των ruffles (όχι των πατατακίων, των άλλων) (τσακ, και άλλο φαΐ στο ίδιο κείμενο). Μα στο μανίκι, μα σε τσαχπινιά στη φούστα, όλα τα σύνολα της συλλογής έχουν ένα παιχνίδισμα, έναν κυματισμό, ίσως για να αντισταθμιστούν οι πολύ χαλαρές και αέρινες γραμμές του ρούχου αυτού καθαυτού. Γήινες κατά τα άλλα οι αποχρώσεις, λίγο λευκό-γαλάζιο-κίτρινο για να σπάει η μονοτονία του μπεζ και του άσπρου, πιστά όλα στο ανοιξιάτικο πνεύμα.

Τemperley

Tρελαίνομαι για embroidery, όταν γίνεται σωστά μπορεί να είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί σε ένα ρούχο. Και σωστά μαντέψατε, εδώ γίνεται σωστά. Η συλλογή της Alice Temperley είναι λες και έχει βγει από το μυαλό μιας socialite ή οποία προσπαθεί να γεμίσει βαλίτσα για να κάνει για 2 βδομάδες island hopping στη Μεσόγειο. Μπλε με άσπρο, μπλε με πράσινο, όλα τα καλοκαιρινά κλισέ είναι εδώ για να δείξουν πως για κάποιον λόγο είναι κλισέ, επειδή λειτουργούν πάντα. Λίγο κίτρινο (σαν τον ήλιο) λίγο λευκή δαντέλα, δεν ξέρω αν αλλάζει τον ρου της μόδας, εμένα πάντως άλλαξε τη διάθεση μου προς το καλύτερο, οπότε είμαι καλυμμένη.