Convict Pool

Μια φιγούρα που κάνει βόλτες γύρω από μία άδεια πισίνα είναι στο μυαλό μου το τελευταίο καρέ σε ένα fast forward που ξεκινάει με σκληρό φως και φουλ κόσμο ηλιοκαμμένο να τσουγκρίζει ποτήρια κοκτέιλ, και συνεχίζεται με ζακέτες και αραιές νεφώσεις. Δεν ξέρω αν γίνεται να κοιτάζει κανείς μια τέτοια εικόνα και να μη βλέπει τη μοναξιά και την απώλεια – αν γίνεται, αυτός ο άνθρωπος δεν είμαι εγώ. Το “μοναξιά” βέβαια δεν είναι πλέον κάτι που το λέω για κακό, οπότε ίσως πρέπει να χρησιμοποιήσω καμιά άλλη λέξη που να μην είναι τόσο βαριά και να μη φέρει κάτι το πικρό και αναπόδραστο, ας πούμε τη λέξη “μοναχικότητα” ή “απομόνωση”. Ας της βάλουμε και το “εκούσια” για να είμαστε καλυμμένοι.

Αν είσαι τυχερός και έχεις καταλήξει περί τού πόσο αξίζει η βόλτα στην Άδεια Πισίνα και η μελαγχολία μετά τη γιορτή (γιατί να εγώ π.χ. δεν έχω απορρίψει τη σκέψη ότι αν η υπερβολική χαρά οδηγεί σε μεγάλη πτώση, τι να την κάνεις την τόση χαρά), ίσως έχεις απαντήσει σε πολύ καίριο ερώτημα της ζωής, ένα ερώτημα που μπορεί να λειτουργήσει ως μπούσουλας σε πολλά, μικρά, επί μέρους διπολάκια που θα επανέρχονται και θα σε προβληματίζουν συνεχώς, όπως το αν είναι καλύτερο να μεθάς ή να σταματάς λίγο πριν, να χορεύεις έξαλλα ενώ κάπου κοντά υπάρχει κάμερα ή να συγκρατείσαι, να πεις ό,τι έχεις να πεις σήμερασήμερα ή ποτέ, και φυσικά τη Μητέρα των Διπόλων, να ερωτεύεσαι ή όχι. Όπου και να έχεις καταλήξει, κάποια στιγμή στη ζωή σου δεν τη γλιτώνεις την Άδεια Πισίνα. Τις στιγμές που θα περάσεις με τον εαυτό σου όταν σπάσει η πολυκοσμία μπορεί να τις επέλεξες μόνος, μπορεί και να τις έφερε η ζωή, πάντως η ώρα που θα είσαι μόνος/απομονωμένος/πες το όπως θες, θα έρθει.

Και θα είναι σαφώς πιο εύκολη από την ώρα που πέρασες προσπαθώντας να ρίξεις μια ματιά σε άλλους ανθρώπους που τριγύριζαν σε πισίνες χωρίς νερό, επειδή συνήθως ήταν οι πιο γοητευτικοί, και οι πιο δύσκολοι να τους κερδίσεις.

 

 

Όταν η Μαριλένα φωτογράφισε έναν άνθρωπο μέσα σε μια άδεια πισίνα, προφανώς δεν ήξερε το θέμα μου με τις άδειες πισίνες. Ούτε το ότι δεν έχω πια ιστορίες, οπότε θεωρητικολογώ πολύ. Η τεράστια πολυκατοικία όπου η Κατερίνα Μοράκη, communications specialist στο επάγγελμα, ζει με το σκύλο της, την Μπίρα (στον 11 όροφο ε) έχει μια πισίνα άδεια τους χειμερινούς μήνες και έναν κήπο καρτ ποστάλ από τα 70s. Η φωτογράφος τη συνάντησε πρώτη φορά για το spitishoot  και τη συμπάθησε αμέσως γιατί είναι ιδανική περίπτωση ανθρώπου που “έχει στυλ και μια περίεργη γοητεία ενώ ταυτόχρονα είναι νούμερο”. 

T-shirt Adidas

Μπουφάν Adidas

Κορμάκι Intimissimi, φούστα Zara

Μπουφάν Barone, δερμάτινη φούστα Kiloshop, παπούτσια Nike

Πουκάμισο vintage, δερμάτινη φούστα Kiloshop

Φλοράλ πουκάμισο της μαμάς της μεταποιημένο από την ίδια, δερμάτινη φούστα Kiloshop, 
παπούτσια Nike

T-shirt Shopart, δερμάτινη φούστα Kiloshop

**** Τη φωτογράφιση επιμελήθηκε η Μαριλένα Βαϊνανίδη
Ο τίτλος φυ σι κά είναι από εδώ