To have and have not

Αν αναρωτιέσαι τι γίνεται με τα μεμονωμένα συνολάκια που είτε λόγω του ίδιου του ρούχου είτε λόγω στάιλινγκ είτε δεν ξέρω γιατί, ΕΤΣΙ, σε αφήνουν με το στόμα ωμέγα ενώ συνολικά οι συλλογές στις οποίες περιλαμβάνονταν δεν σε ξετρέλαναν, ε, είναι όλα εδώ. Όλοι βρίσκουν τη θέση τους παιδιά.

Το φοράς και για νυφικό, δεν το φοράς με αυτό το πασουμάκι, προτιμάς πολιτικό γιατί ο παπάς θα τσινίσει που φαίνεται το βρακί σου.

Δεν είναι ακριβώς μεμονωμένα, αλλά είναι τα 4 σύνολα Céline που ξεχώρισα, επειδή, ας μη γελιόμαστε, είχαν α. πιέτες β. μπλε. Η δε λαστιχωτή μαγκιά στο παλτουδάκι που δείχνει τη μεσούλα σου λες και της λείπουν πλευρά ενώ δεν της λείπουν, Νόμπελ.

Και εκεί που σκεφτόμουν ότι με δυσκολεύει τελευταία ο Dior, τσουπ, φεύγει ο Raf Simmons. Δεν έλεγα τίποτα άλλο, παιδιά; Δεν είπα όμως. Θα πω τώρα: άμα θες να φύγεις φύγε, άμα θες να κάτσεις κάτσε Raf, αλλά βάλε το κλειδί κάτω από το χαλάκι και σε μια τσαντούλα αυτό το συνολάκι combo με αυτό το παπουτσάκι (είναι το ραπ μου ανίκητο ε).

Αυτό το Haider Ackermann μουντ λίγο 80s λίγο νεορομαντισμός αλλά με trashy λεπτομέρειες με φωνάζει όπως οι Σειρήνες ενώ είμαι δεμένη στο κατάρτι και επαναλαμβάνω στον εαυτό μου “εσύ είσαι μια κυρία, το καλσόν δεν κάνει να φαίνεται πάνω από το παντελόνι”. Και ξέρετε στο τέλος τι τις κάνω τις Σειρήνες ε.
Τις υπακούω.

Λίγο φαρδουλό σατέν Rick Owens “είσαι μια κυρία μια κυρία μια κυρία” – μην είναι αυτά τα συνολάκια τα μόνα που φαίνονταν κανονικά από την πασαρέλα όπου τα μοντέλα κουβαλούσαν το ένα το άλλο επειδή αβανγκάρντ επειδή η μόδα έχει μήνυμα;
Ειρήσθω εν παρόδω, πολύ μαλακιάρα μου φάνηκε #τολμώ.

 Μικραίνω στήθος, αγοράζω Prabal Gurung. Γιατί κάτι γυναικεία περιοδικά λένε “κορίτσια, προσέξτε, μόνο με μικρό στήθος δείχνουν classy τα ντεκολτέ και οι διαφάνειες”. Και είναι γνωστό ότι αααααάμα τα γυναικεία περιοδικά μου λένε, με προστακτικούλα, να προσέξω, προσέχω. Ευλαβικά.

Ναι το ξέρω, έχει βολάν και φιόγκο τι να πω, εγώ δεν είμαι εγώ, παρατήστε με.

Αυτά τα Jason Wu αλλά σε φτηνά, είναι το resolution μου κάθε Σεπτεμβρίου για το πώς θα πηγαίνω στη δουλειά. Μετά μου πετάνε εκεί πέρα ένα λάιβ Nightstalker, φοράω τα Vans και γενικά νικάει η ροκιά.

Ξέρετε ότι για την Patti Boyd, σύζυγο George Harrison και Eric Clapton, έχουν γραφτεί 11 (έντεκα) διαφορετικά τραγούδια; Τη φαντάζομαι να φοράει αυτό το Rebecca Minkoff.

Θου Κύριε, αλλά δεν τρελάθηκα με Victoria Beckham, αυτό εδώ είναι ένα τραπεζομάντηλο gone terrubly right, για εξιλέωση.

Ο Zac Posen έχει, στα δυο αγαπημένα μου λουκς, κεντρικό κομμάτι το “αντρικό” πουκάμισο. Κάτι ήξεραν τα περιοδικά του Κωστόπουλου στα 90s που μας έπρηζαν τα εμμμ συκώτια.

Ποτέ δεν θα το τολμούσα, πάντα θα έλεγα εκ των υστέρων “σήμερα γαμώτη έπρεπε να το είχα φορέσει, να, και οι άλλες συμφιλίωση με την ντροπή των 80s ντύθηκαν”

Καμιά φορά, όταν γράφω για κολεξιόν, ξανακοιτάω πίσω και αναρωτιέμαι με αγωνία “τίποτα για τη Στέλλα έχουμε το κερατάκι μου;”
Ε, συνήθως δεν έχουμε.
Αλλά να, Opening Ceremony, layering, τρισδιάστατα, άσπρο μαύρο μπλε, τελείωνε Στέλλα. Άιντε.