On a steel horse I ride

Την πρώτη και μοναδική (έως τώρα) φορά που πήγα στο Λος Άντζελες την είδα ως μια ευκαιρία να εξαντλήσω τα καλιφορνέζικα κλισέ: αγόραζα πάντα καφέ/ρόφημα/πλήρες γεύμα/τι ήταν αυτό δεν ξέρω, από τα μαγαζιά δίπλα στα βενζινάδικα, από αυτόν που τον φτιάχνεις μόνος σου στον πάγκο προσθέτοντας ό,τι θες, σιρόπια καραμέλας, τριμμένη σοκολάτα, αφρόγαλα, ένα κέικ από πάνω (τα δύο κιλά από τα 5 που πήρα ήταν από αυτόν τον καφέ που ακόμα θυμάμαι και μου τρέχουν τα σάλια), έπαιρνα πάντα πακέτο “για τον σκύλο” ό,τι έμενε από το Cheesecake Factory και το έτρωγα μπροστά στην τηλεόραση (το tv tray μού χάρισε τα υπόλοιπα 5 κιλά – γιατί σκύλο φυσικά δεν είχα), εξερεύνησα την goth σκηνή της πιο ηλιόλουστης πόλης που μπορείς να φανταστείς (σκηνή εξαιρετικά ζωντανή και extreme, τη συνιστώ), είδα live στο Viper Room, έζησα το τρελό weekend στο Λας Βέγκας, πήγα οδικώς στο Long Beach με μια ξεσκέπαστη Mustang και το Chronic στα ηχεία (πράγμα το οποίο μου προκαλεί φυσικά τρομερή ντροπή πλέον λόγω της ανερυθρίαστης πολιτισμικής οικειοποίησης) και όλη μέρα διάβαζα α πο κλει στι κά περιοδικά.

Κάποια στιγμή, ξεφυλλίζοντας το Rolling Stone έπεσα πάνω σε ένα κείμενο που αναφερόταν στο διαζύγιο του Richie Sambora από τη Heather Locklear το οποίο συνοδευόταν και από το σκάνδαλο ότι ο Richie τα είχε φτιάξει με την Denise Richards, φίλη καρδιακή της πρώην συζύγου του – ένα κείμενο που ανεπιτυχώς ψάχνω να βρω ονλάιν από τότε, γιατί μου άλλαξε όλη την κοσμοθεωρία περί γραψίματος: Ήταν αστείο χωρίς να γίνεται ούτε κατά διάνοια προσβλητικό, με ένα χιούμορ χαριτωμένο και καθόλου χοντροκομμένο που σκοπό είχε να χαμογελάσεις και όχι να ξεκαρδιστείς και, φυσικά, τρομερά καλογραμμένο – όντας, προφανώς, πολύ “ελαφρύ”. Κεντρικός άξονάς του ήταν ότι οι διαδικασίες διαζυγίου έπρεπε άμεσα να διακοπούν και να δοθεί ακόμα μια ευκαιρία στη σχέση, γιατί αυτός ο χωρισμός είναι άδικος, είναι μια προδοσία στο μποντζοβικό σύμπαν που ανέκαθεν ήθελε τα ζευγάρια να το παλεύουν παρά την αμείλικτη καθημερινότητα στις φτωχογειτονιές του New Jersey (κοινός τόπος και στα τραγούδια του Springsteen αυτό), και τέλος πάντων τι θα έλεγαν για αυτό ο Tommy που δούλευε στο λιμάνι και η Gina που πέθαινε στην ορθοστασία στο diner – διάβολε, ο Ρίτσι και η Χέδερ ΕΙΝΑΙ ο Τόμι και η Τζίνα! Με θυμάμαι να χαχανίζω μόνη μου, διαπιστώνοντας κάτι που διακαώς ήθελα να ισχύει αλλά αμφέβαλα και λίγο – ότι δηλαδή μπορείς να γράψεις για τα πάντα, να καταπιαστείς με ό,τι σε ενδιαφέρει όσο ποταπό και αν θεωρείται, να πραγματευτείς οποιαδήποτε θεματολογία, αρκεί το κείμενό σου να έχει ένα επίπεδο, μια ποιότητα, να έχεις ασχοληθεί μαζί του και να το έχεις αγαπήσει, πώς να το πω. Μόδα, κουτσομπολιά, ποπ κουλτούρα, αθλητικά, συναυλίες, lifestyle – τα πάντα μπορούν να διαβαστούν αλλιώς αν το γράψιμο είναι ωραίο και όχι διεκπεραιωτικό (και κάπως, για τα δικά μου γούστα αυτό, “κομψό”).

Το προσπαθώ από τότε.

Αν δεν ξέρετε από πού προέκυψε αυτή η ρετροσπεκτίβα 10 χρόνια πριν, να σας πω ότι, ειλικρινά, ο συνειρμός έγινε επειδή έψαχνα να σας προτείνω cowboy boots για φέτος – μη ρωτάτε πώς φτάσαμε εδώ, το θέμα είναι ότι φτάσαμε – και έχω βρει από διακριτικές μέχρι εξεζητημένες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στην ερώτηση πώς φοριούνται τώρα αυτές έχω να δώσω μόνο ένα προσωπικό tip (τονίζω το “προσωπικό” γιατί κατά βάση ό,τι γουστάρεις κάνεις): το να μην σετάρονται με εντελώς “Άγρια Δύση” κομμάτια. Μην τις φορέσεις δηλαδή έξω από τζιν, με γιλέκο ή με καρό πουκάμισα, για να μη δίνουν την εντύπωση κοστουμιού.

Τις δικές μου τις έχω ν+1 χρόνια και οι φίλοι μπορούν να επιβεβαιώσουν ότι ως τώρα η ύπαρξή τους περιοριζόταν στον ρόλο του συναυλιακού υπόδηματος αλλά από τότε που η μόδα πρόσταξε Να Φοριούνται Παντού, απασφάλισα. Με σχετικά συντηρητικούς συνδυασμούς βέβαια όπως βλέπετε, για μένα μιλάμε: δεν είμαι του ρίσκου.

 

 

Εδώ έχω μερικές φωτογραφίες των Bon Jovi με καουμπόικες μπότες επειδή ΕΠΡΕΠΕ. Για τον Τόμι και την Τζίνα δηλαδή όχι για μένα.

Τις φωτογραφίες έβγαλε ο Θοδωρής Μάρκου. Όχι των Bon Jovi, τις δικές μου.