The Milan Diaries: Marni

Το στοίχημα Marni ήταν σαφέστατα να συνδυάσει με ό,τι τρόπο μπορούσε όλα τα αγαπημένα μου χρώματα, και το πέτυχε, περνώντας στη ζούλα ακόμα και μερικά που δεν μου πολυαρέσουν κανονικά – βλέπε πετρόλ. Ό,τι έστειλε στην πασαρέλα μου φαίνεται ιδιοφυές, σαν να παρελαύνει ένας κοκέτης  Mondrian με τους κύβους του παρόντες, και ανακατεμένους σε στρώσεις. To layering Marni, επιμελώς ατημέλητο, δεν αφορούσε μόνο τα γνωστά, τα μήκη ας πούμε, αλλά επεκτάθηκε και σε υφές/υλικά, χρώματα και σχήματα. Πολύ κοντά στο πολυπόθητο κράμα μόδας-τέχνης (αντικείμενο πολλών μοδιστικών ονειρώξεων, αλλά επιτυχία λίγων) και ταυτόχρονα εύκολα φορέσιμη, η συλλογή Marni ψιλοσυγκλόνισε το είναι μου – ένας λόγος ήταν που έκανε τόσο κάζουαλ και experimental την παγέτα, απεκδύοντάς την από οποιονδήποτε disco συνειρμό.