Home Sweet Home, αλλά glam metal

Έχετε σκεφτεί ποτέ πόσοι από τους ανθρώπους που θεωρείτε ενδιαφέροντες και γοητευτικούς θα περνούσαν Το Τεστ Του Χώρου; (Δεν λέω του χωροχρόνου, γιατί για τον χρόνο το ξέρουμε: τα πάντα είναι συγκυρία)
Δηλαδή, πόσοι άνθρωποι θα φαίνονταν το ίδιο θεσπέσιοι, πόσες συζητήσεις θα τις θυμόσασταν ως το ίδιο καθοριστικές και πόσες βραδιές θα φάνταζαν το ίδιο σημαντικές αν όλα αυτά ήταν τοποθετημένα όχι σε ένα μπαρ με ωραία μουσική, όχι σε μια θάλασσα καθώς ο ουρανός σκοτείνιαζε, όχι σε μια ωραία θέα από ψηλά, αλλά σε ένα κακοφωτισμένο προποτζίδικο, ας πούμε, ή στη λιπαρή καφετέρια των ΚΤΕΛ. Θα μπορούσατε να λάβει μια κουβέντα το στάτους της “αξέχαστης” μέσα σε έναν χώρο από τον οποίο θέλετε να φύγετε τρέχοντας; Σε ένα φωτοτυπείο με άδειους τοίχους, ντοσιέ και σκόνη ή στα καθίσματα της εφορίας; Ξέρω ότι η προφανής απάντηση είναι “οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να ειπωθεί κάτι που θα σου αλλάξει τη ζωή”, αλλά δεν μιλάμε για τις μια τύχη μια στο τόσο. Σκεφτείτε το.

(Φυσικά, μπορείτε να μου απαντήσετε ότι ένας σκηνοθέτης, με τον σωστό φωτισμό, μπορεί να κάνει όλα αυτά τα μέρη μαγικά – εκεί θα με αποστομώσετε, επειδή ο φωτισμός είναι πιο σημαντικός ακόμα και από το σκηνικό.)

Έχετε σκεφτεί, κατά την ίδια λογική, σε πόσες ιστορίες ανατρέχετε εξιδανικεύοντάς τις καθώς περνάει ο χρόνος επειδή εκτυλίχθηκαν υπό την ιδανική μουσική ή επειδή το ποτό ήταν όσο κρύο έπρεπε, το φαγητό όσο ζεστό έπρεπε και το τραπέζι ή το μπαρ όσο κοντά στη θέα έπρεπε;

Εγώ λέω πολλές, και αυτή η τελευταία φορά που μου ήρθε αυτή ήταν κοιτάζοντας το υπαίθριο μπαρ του σπιτιού του Tommy Lee στο Calabasas:

 

Και τη μισή ρουστίκ, μισή ροκ τραπεζαρία του Tommy Lee:

Και εννοείται το στούντιο ηχογράφησης που έχει το σπίτι του Tommy Lee:

Μη σου πω ότι όλο αυτό μου συνέβη κοιτάζοντας την κρεβατοκάμαρα του Tommy Lee, που μοιάζει με ένα κλαμπ διάσημο ανά τους αιώνες για τα ιστορικά πάρτυ του:

Αν είσαι πιο lounge και outdoor τύπος πιθανότατα σκέφτεσαι ότι ένα ωραίο σκηνικό για Τις Στιγμές Των Στιγμών είναι η βεράντα με θέα τύπου πιάτο το Los Angeles, ή η πισίνα

Φυσικά νταξ κακά τα ψέματα, δεν αποκλείω τίποτα από το σπίτι του Tommy, κουζίνα, σαλονάκια και το γραφείο του, το οποίο για κάποιον λόγο εγγυάται την παραγωγικότητά μου, αν δούλευα εκεί.

Το σπίτι του Tommy Lee είναι σαν τον Tommy Lee έτσι δεν είναι; εννοώ, όχι πολύ μακριά από ό,τι θα φανταζόταν κάποιος, φωτεινό και bubbly, φλύαρο, μεγαλόφωνο, αλλά με μικρά κολλήματα όπως η Άπω Ανατολή που αποκαλύπτουν με συγκινητικό τρόπο την αθωότητα ενός ανθρώπου που έγινε εκατομμυριούχος όταν ήταν ακόμα 20κάτι και δεν πρόλαβε και έχει αυστηρές απόψεις και απόλυτα όρια όσον αφορά την αισθητική. Και πού θα έμενε ο Tommy αν όχι στο Los Angeles, που έχει ήλιο ζέστη και μια επίφαση ξεγνοιασιάς και αισιοδοξίας.

Σόρι ρε παιδιά μπορεί να είναι που του έχω αδυναμία και που διαβάζω το Dirt αυτή την περίοδο (έχει τον ατέλειωτο).