Δεν ξέρω τι είδους μικρός σατανάς έχει μπει μέσα μου και με το που περπατάνε τα couture στα Παρίσια σκέφτομαι το μάταιον της ύπαρξης, αλλά πώς να το αρνηθείς αφού συμβαίνει: συμβαίνει. Ένας λόγος παραπάνω, που αυτή τη σεζόν διάβαζα τον Εκκλησιαστή σε ό,τι ουρά έτυχε να βρεθώ – τράπεζες, ΙΚΑ, ΚΕΠ στην πρώην δημοτική αγορά (που είναι πολυάσχολο και αφήνει πολύ χρόνο για τον εαυτό σου) – και έλεγε ακριβώς ό,τι έχω στο μυαλό μου χρόνια. Ντάξει, προφανώς και δεν είχα την αυταπάτη πως κάτι τόσο σύμφυτο με την ύπαρξη δεν θα το είχε σκεφτεί κανείς πιο πριν, αλλά όσο να’ναι ήταν μια δικαίωση να βλέπεις σε κείμενο το αληθινό μότο της ζωής σου, που προσπαθείς να το αντιπαρέλθεις, απλά επειδή έτσι πρέπει να κάνεις εφόσον ζεις.
Δεν έχουν πολλά πράγματα σημασία, ούτε οι φιλοδοξίες, ούτε τα έργα, ούτε το καλό ούτε το κακό, ούτε το τι θα πουν οι γύρω, ίσως έχει λίγη αξία να περνάς από αυτή τη ζωή και να βρίσκεις κανα δυο πράγματα όμορφα, ή να μην είσαι πολύ μαλάκας με τους άλλους.
Στα όμορφα εγώ βάζω και τα ρούχα. Όχι τόσο αυτά που φοράω, γιατί αυτά παραέχουν φορτίο πρακτικότητας και υπολείπονται σε ιστορία/σκηνοθεσία/παραμύθι – αλλά νομίζω ότι όπου και να είσαι, ακόμα και σε ένα μίζερο μέρος που σου σκάβει την καρδιά, αν μια εικόνα μπορεί ολίγον τι πρόσκαιρα να σε γλιτώσει, ας είναι και ρούχο.
Ας είναι ό,τι θέλει βασικά.
Ας είναι οι φιόγκοι και το Μεγαλεπήβολο Περιττό του Valentino, ας είναι τα μαύρα κοστούμια του Dior που δεν φαίνονται και παράταιρα με τις μουντές πολυκατοικίες της Κυψέλης (… όχι αλήθεια, φαντάσου το λίγο), ας είναι τα παστέλ και οι διαφάνειες που όλοι νομίζουν ότι προτιμούν οι γυναίκες, ας είναι τα μεσοπολεμικά μήκη Ralph & Russo. Ας είναι και το βαρύ δραματικό ύφασμα του Alexis Mabille που η μάνα σου λέει “ταφτάδες” ακόμα και αν δεν είμαστε σίγουροι για το ύφασμα, ας είναι το επείγον κέφι των χρωματιστών Ronald van den Kemp, ας είναι και εκείνα τα μάξι φορέματα, τα κολλημένα με λικεράκι στις σελίδες όποιου Φιτζέραλντ διάβασες τελευταία. Ας είναι ασπρόμαυρα και άνετα όπως τα Givenchy, άνετα για να μην έχεις ένα ακόμα στένεμα να σε απασχολεί, ας είναι και τα κρόσια του Zuhair Murad, που τον κοίταξαν λοξά γιατί του καταλόγισαν πολιτισμική ιδιοποίηση: παλιά νόμιζα ότι ήταν ένα έγκλημα αυτό το appropriation, ήμουν έτοιμη να καταδικάσω, τώρα δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη.
Θα μου πεις, μήπως είμαι για τίποτα σίγουρη τώρα πια;
1 Comment