So I take my good fortune

Εκεί που έκανα σκέψεις περί του πόσο δύσκολο είναι καμιά φορά να πούμε εγκαίρως αυτά που θέλουμε, συνήθως τα ωραία (επειδή τα λόγια κολλάνε λίγο πριν τον ουρανίσκο – επιστημονική προσέγγιση δεν μπορείς να πεις), έπεσα πάνω στα Chrysalis, το θεώρησα σημάδι (όπως, φυσικά, και το ότι έχουν υπο-συλλογή που ονομάζουν Good Fortune) και είπα να τα δείξω και σε εσάς.

Γιατί σκέφτηκα, δεν μπορεί, θα δυσκολεύεστε και εσείς πού και πού.

Όπως έχω πει και ξαναπεί με διάφορες αφορμές, εγώ δεν είμαι και πολύ του κοσμήματος, πόσω μάλλον των βραχιολιών: συνήθως βιάζομαι πολύ για μπιζού, ή μου φαίνονται όλα πολύ φορτωμένα, τέλος πάντων δεν έχω το ένζυμο που μου επιτρέπει να τα αξιολογήσω όπως τους πρέπει. Τα μόνα, δε, βραχιόλια που αγαπώ είναι οι επονομαζόμενες (με τον σωστό, ρετρό τρόπο) “βέργες”, και δη κάτι βέργες της μαμάς μου, τις οποίες με έχει ορκίσει να προσέχω σαν τα μάτια μου λέγοντας, κατά λέξη, “έτσι και χάσεις μία σε έσφαξα”. Φυσικά, τα Chrysalis που ερωτεύτηκα, είναι μια διασκευή βέργας, δηλαδή εντελώς απλά και λιτά στο σχέδιό τους, με μια μόνο σημαντική διαφορά, τα μηνύματα που φέρουν κάνοντας ευκολότερο κάτι που για μερικούς-μερικούς είναι από τη φύση του περίπλοκο. Δύναμη, ευγνωμοσύνη, αγάπη, φιλία, οικογένεια (και βάζω και τα ζωάκια σας σε αυτήν, γιατί ΣΑΣ ΞΕΡΩ ΠΟΣΗ ΤΡΕΛΑ ΕΧΕΤΕ ΜΕ ΤΑ ΖΩΑΚΙΑ), αναμνήσεις, γενέθλια – με μια-δυο απλές λεξούλες είσαι έτοιμος.

Είμαι ακόμα στη φάση που προσπαθώ να καταλήξω στο ποιο θα είναι το δικό μου – σίγουρα ένα του Σεπτεμβρίου, γιατί έχει μπλε πέτρα, γιατί ο Σεπτέμβριος κηρύσσει τη λήξη του συναγερμού του ατέλειωτου ελληνικού καλοκαιριού, και γιατί, ελάτε, κοιτάξτε τις χαραγμένες λέξεις, είναι οι στόχοι μου παιδιά.

[Τον Σεπτέμβριο τον έχω αφήσει τελευταίο. Πριν, μπορείτε να δείτε τα πιο ωραία, υποκειμενικά πάντα, σχέδια, να διαλέξετε το δικό σας, και να μπείτε εδώ, που, ξέρω, απίστευτο, ΕΧΕΙ ΑΛΛΑ ΤΟΣΑ]