βαθιά μαύρη θάλασσα σαν αίμα

Όπως μέσα στα ένα εκατομμύριο άχρηστα λινκς με τα οποία διασταυρώνεσαι ονλάιν βρίσκεις ένα που σου φτιάχνει την ημέρα, έτσι και μέσα στις ένα εκατομμύριο άχρηστες φωτογραφίες φαγητών, πατουσακίων και επίπλαστης καλοπέρασης βρίσκεις μία που σου την ομορφαίνει. Η σειρά φωτογραφιών The Black Sea Series της Suzan Pektaş, βέβαια, σου ομορφαίνουν την ημέρα με έναν τρόπο πιο περίπλοκο, που έχει μέσα μελαγχολία (όπως όλα τα πολύ όμορφα) και νοσταλγία όχι για ένα μέρος στο οποίο πιθανότατα δεν έζησες ποτέ, αλλά περισσότερο για μια εποχή που όλοι μπορούμε να ανακαλέσουμε, ασχέτως γεωγραφικών συντεταγμένων.

Οι φωτογραφίες που μπορείτε να δείτε στο blog της Leica τραβήχτηκαν με μια Leica M-P Typ 240 και είναι ένας φόρος τιμής στα καλοκαίρια που περνούσε στη Μαύρη Θάλασσα ως παιδί, και στην παιδική ηλικία όλων μας γενικότερα. Κάδρα που χρονικώς δεν μπορείς να τα τοποθετήσεις με ακρίβεια ούτε στο χθες ούτε στο σήμερα γιατί διασχίζουν με κάποιον τρόπο όλες τις διαμορφωμένες σου εικόνες για το καλοκαίρι, τις διακοπές και το προβλεπόμενο τέλος τους (για μερικούς από εμάς οι διακοπές έχουν και μια μικροθλίψη μέσα στην ευτυχία τους, γιατί αρχίζουν να εκπτίπτουν από την πρώτη τους μέρα που είναι μια έναρξη αντίστροφης μέτρησης, και δεν πιάνουν μία μπροστά στην προσμονή των διακοπών, γιατί όταν προσδοκάς μπορείς άνετα να ζήσεις και χωρίς την ευτυχία. Όχι εγώ, ο Ρουσό).

Η Suzan γεννήθηκε σε μια μικρή παραθαλάσσια πόλη της Βουλγαρίας και η Μαύρη Θάλασσα είχε εγγραφεί μέσα της αποκτώντας διαστάσεις θρύλου λόγω των ιστοριών του ηθοποιού παππού της, που μιλούσαν για ακέφαλα άλογα, ωραίες γυναίκες και μπλε νερά – ανάμεσα στους ήρωές της Man Ray και Bill Brandt, και δίπλα στην αγάπη της για την ντοκιμαντερίστικη χρήση της φωτογραφικής μηχανής βρίσκεται ένα βαθύ συναίσθημα για τις ρίζες που ενέπνευσε αυτή τη σειρά φωτογραφιών, όταν επισκέφτηκε ξανά την πόλη μετά από 25 χρόνια απουσίας.

Οι άχρονες φωτογραφίες της σειράς περιλαμβάνουν και μερικά πορτρέτα στα οποία οι απαθανατιζόμενοι αποστρέφουν το βλέμμα από την κάμερα, πράγμα που αποτελεί συμβολισμό για τη γοητεία που προκαλούν στη φωτογράφο οι ιστορίες που ποτέ κανείς δεν είδε πίσω από τα πρόσωπα και οι μύχιες σκέψεις τους: ιδιαίτερα αγαπάει αυτήν εδώ τη φωτογραφία της κόρης της που κοιμάται πάνω στο τραπέζι του κήπου των παιδικών της καλοκαιριών.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•