Cooking with Christina

Είδα απνευστί το Cooking With Paris – και η είδηση εδώ δεν είναι το “απνευστί” γιατί εδώ κάναμε χειρότερα binge μέσα στο καλοκαίρι (το Line Of Duty ας πούμε που έχει ένα δισεκατομμύριο χαρακτήρες οι οποίοι διαπλέκονται μεταξύ τους στην πορεία των ΕΞΙ κύκλων και μια πλοκή που άμα ανοιγοκλείσεις τα μάτια τελείωσες) – βασικά πουθενά δεν υπάρχει είδηση, γιατί η Paris μού άρεσε και στο The Simple Life, με έναν εντελώς διαφορετικό και “πρωτοεπίπεδο” τρόπο τότε, στις ανυποψίαστες για εμένα αρχές των 00s. Στην πορεία μάθαμε για το εντυπωσιακό IQ 120, ενημερωθήκαμε για ρόλους, κοινωνικά στερεότυπα και κατηγοριοποιήσεις και προσωπικά σχετικά αργά έφτασα να πιάνω μειδιώντας την αυτοαποδόμηση της περσόνας της που δεν γίνεται για διδακτικούς σκοπούς, μάλλον για πλάκα, αλλά πάντως γίνεται. Και πόσοι το κάνουν, από όσους γνωρίζεις; Το κλισέ που αντιπροσωπεύει το έχει κάνει η ίδια φύλλο και φτερό προσθέτοντας, εννοείται, χρήματα στα χρήματά της σαν μπιζνεσγούμαν του εαυτού της, σε έναν κόσμο που όλοι κάτι πουλάμε, κυρίως προφίλ. Το Cooking With Paris όμως κάνει και μικρές καίριες τρυπούλες και στο προσεκτικά υφασμένο επί χρόνια πλεκτό που δίνει στη γυναίκα αναγκαστικά πολλαπλούς ρόλους υποβαθμίζοντας εντελώς τη νοικοκυροσύνη ως τυχαίο χαρακτηριστικό που ένα άτομο ανεξαρτήτως φύλου μπορεί απλώς να έχει ή να μην έχει. Και κάθε τέτοια υπονόμευση τη θεωρώ χρήσιμη.

ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΛΗΞΩ, βλέπουμε λοιπόν την Paris να μαγειρεύει με τη μαμά και την αδερφή της φορώντας ένα ρούχο με φτερά στα μανίκια –

η μάνα της παρατηρεί με απορία (… την κουρασμένη απορία της πλουσίας) πως μπαίνουν πούπουλα μέσα στα φαγητά και εκείνη (… εξίσου κουρασμένα) απαντάει πως ωστόσο πρέπει να δείχνει κομψή και κάπου εκεί αρχίζω να ψάχνω online για ένα πιο φορέσιμο ρούχο με φτερά στα μανίκια για το βαλάντιό μου

ΚΑΙ, φυ σι κά, η Χριστίνα έχει πάλι αυτό που θέλω στη νέα συλλογή The C Edition/Corpus, μαύρο, στενό, ρούχο μιας goth ντίβας αλλά και μιας εκρηκτικής Ναπολιτάνας ταυτόχρονα (πιστεύετε μπορείς να γράψεις το “Ναπολιτάνα” χωρίς αν το συνοδεύσεις με το “εκρηκτική”, μάλλον όχι), ιδανικό για να κρατάς ποτήρι προσέχοντας να μην βουτήξουν στο ποτό τα μαραμπού.

Ποια μπαίνει The C Edition βέβαια μόνο για να δει ΕΝΑ ρούχο, καμιά. Μετά θα μπει και sales, θα μπει και στις παλιότερες συλλογές, θα δει και την πρώτη προσπάθεια της σχεδιάστριας να φτιάξει φούστες και stirrup κολάν (τελευταία λέξη της μόδας) θα δει και τα νέα κομμάτια που γράφουν το όνομά της, όπως αυτό εδώ το τέλειο μα τέλειο ντεκολτέ

ή αυτό το 70s ντίσκο (αλλά μαύρο άρα καλύτερο από ντίσκο) σχέδιο

ή την, επίσης ντίσκο, πρώτη απόπειρα σε animal print ύφασμα που για εμένα όπως γνωρίζετε είναι το νέο μαύρο (η απλή μπλούζα με ένα μανίκι/έναν ώμο έξω είναι επίσης κλασική από τότε που επανεμφανίστηκε τη δεκαετία του 90 ως revival των 80s τότε)

και την πιο πρόσφατη επαναφορά της clubwear μόδας των mid 90s, του cozy μπουκλωτού τοπ (σε άσπρο η καλύτερη εκδοχή του).

Αυτό και το προηγούμενο καλοκαίρι τα έβγαλα με κορμάκια Χριστίνας κάθε φορά που “δεν είχα τι να βάλω” – κορμάκια από όλες τις μέχρι τώρα συλλογές της, πράγμα που σημαίνει και ότι δεν έχουν σχέση με μόδες και ότι είναι ανθεκτικότατα. Δες τα όλα στο instagram και θα καταλάβεις επιπλέον και ότι συνδυάζονται με ό,τι μπορείς να φανταστείς.