Moving on up

Δεν ξέρω πόσο απλό είναι να περνάς τα 35, ξέροντας ότι ίσως και να έχεις ζήσει τη μισή σου ζωή: o Lemmy πέθανε στα 70, ο Lou Reed και ο Bowie το ίδιο, και αυτοί ήταν οι άνθρωποι που νομίζαμε ότι θα ζήσουν για πάντα, γιατί στα περιοδικά μας έλεγαν ότι είναι μεγαλύτεροι από τη ζωή.

Καταλαβαίνω γιατί το λέγαν, γιατί έχουν τραγούδια. Όμως, δεν ζουν.

Δεν ξέρω και πώς πρέπει κανείς να βαδίσει προς το γήρας: δεν είναι εύκολο να νιώθεις πρόσωπο και σώμα να αλλάζουν ή να κοιτάς τον καθρέπτη και να βλέπεις την αντανάκλαση που γίνεται όλο και πιο δύσκολο να ταυτίσεις με την εικόνα που είχες ως τώρα για εσένα, και να ξέρεις ότι πρέπει στην πορεία να βαδίσεις με αυτήν, και με ακόμα πιο διαφορετική. Να βαδίσεις μέχρι όπου πάει. Υποθέτω ότι τα παιδιά βοηθάνε, γιατί απομακρύνουν το επίκεντρο από εσένα. Βοηθάει και εκείνο που έχει γράψει ο Stephen Fry στο Liar, ότι μερικοί άνθρωποι δεν απολαμβάνουν το ζενίθ της ομορφιάς κατά τη νεότητα, αλλά λίγο ή αρκετά αργότερα. Ίσως να βοηθάει και το περιβόητο “μέσα σου”, που, αλήθεια, μπορεί και να μη γερνάει, τουλάχιστον όχι με τον ίδιο ρυθμό. Πιστεύω όμως, πως αν αυτό το ταξίδι είναι ήδη δύσκολο, γίνεται x φορές δυσκολότερο αν είσαι ένας άνθρωπος που “λούζουν τα φώτα”.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι πρέπει να είμαστε τρελοί που βγάζουμε τόσες φωτογραφίες: δεν βλέπουμε άραγε τον κίνδυνο οι αναμνήσεις να είναι περισσότερες από τις στιγμές της τωρινής ζωής; Άλλες πάλι σκέφτομαι ότι δεν βγάζουμε αρκετές: εγώ, ας πούμε, δεν έχω καμία με ανθρώπους που έχασα οριστικά, δεν έχω ούτε μία! Και, αν βγάζουμε εμείς πολλές, φαντάσου οι αναγνωρίσιμοι, ελλείψει καλύτερης λέξης, άνθρωποι, που παρακολουθούν σαν τρίτοι σε εξωσωματική εμπειρία τον εαυτό τους να μεταβάλλεται γερνώντας όχι μόνο στον καθρέπτη αλλά και στα περιοδικά και τις οθόνες, μπροστά στα μάτια ενός ευρέος περιγυρου που τους θαυμάζει.

Ο Nick Knight ανέθεσε σε διάσημους illustrators να αναπαραστήσουν με τις ζωγραφιές τους στιγμές της Kate Moss στην πασαρέλα, στιγμές πρόσφατες, στιγμές παλιότερες και στιγμές πολύ παλιές που στην ίδια πρέπει να φαίνονται πιο μακρινές από όσο σε εμάς – στιγμές που έχουν από έναν μικρό σελιδοδείκτη στο μεγάλο βιβλίο της μόδας ως ποπ κουλτούρας και ως ενδιάμεσου ορόφου, όπως στο Μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, μεταξύ τέχνης και εμπορίου. Τα έργα εκτίθενται στο Λονδίνο, και η έκθεση ονομάζεται Moving Kate, επειδή είναι η πασαρέλα και η Κέιτ κινείται.

Αλλά και επειδή την Κέιτ την τιμούν ενώ ακόμα είναι εν κινήσει, όπως πρέπει, και όπως ήταν πάντα – αδυνατούλα και αγύμναστη, με περίεργη οδοντοστοιχία και ασχημόμορφο χαμόγελο, μακριά από το ιδεώδες του top model αλλά κοντά στην περιγραφή ενός ηδονιστή με χίλιες δυο αδυναμίες.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Moving Kate:
10:30 – 18:00
SHOWstudio,
22d Ebury Street, Belgravia,
London SW1W 0LU