NY vs NY

*************************************************Ελένη Κωστοπούλου*********************************************

Delpozo
Το πρώτο show NYFW 14 που χαιρετίστηκε ως, αναμφισβήτητα, η πιο άρτια παρουσίαση τέχνης με οπτική αναπαράσταση των δημιουργημάτων του Duilio Barnabe και της ‘δυστοπικής” νουβέλας Logan’s Run. Για κάποιον που έχει μελετήσει τη σταθερότητα των σχεδίων της συλλογής ίσως αυτές οι αναφορές να παραπέμπουν σε Balenciagικό φουτουρισμό  – αλλά όχι: O creative director Josep Font μετουσιώνει τις προσωπικές του πηγές έμπνευσης σε ρευστές απεικονίσεις των παραπάνω κατασκευάζοντας ένα προοπτικό σύστημα που αναπαριστά με ακρίβεια τον κόσμο τέχνης στον οποίο κατέφυγε η φαντασία του: Μοhair κυκλικά όνειρα με σιφόν ευαισθησία. Η υλικότητα των σωμάτων παραπέμπει σε δυναμική ονείρου με κυρίαρχα τα παστέλ, αφαιρώντας κάθε χωροχρονική νύξη. Και τα 38 looks κομψοτεχνήματα τοποθετημένα σε μια γλυπτική διάφανης ροής (αν μπορώ να βάλω σε λέξεις την εντύπωσή μου) ανασυγκρότησαν τον ρυθμό σε μια κατά τα άλλα διαδικαστικά παγωμένη NYFW.

Rodarte
Το πως θα ήθελα να είναι ολόκληρη η συλλογή αντικατοπτρίζεται στο ένατο look της Chloe Noorgard. Δεν είναι μόνο τα bigbabol μαλλιά ούτε το highwasted σκονισμένο ροζ παντελόνι-μανιφέστο θηλυκού δυναμισμού. Είναι το υποσυνείδητο παιχνίδι των παλιότερων Rodarte κοριτσιών-πλασμάτων ενός κόσμου από όπου πηγάζει η ατμόσφαιρα του Van Gogh και όπου  δοξάζονται οι αγουροξυπνημένες πριγκίπισσες της Disney. Σε αυτήν εδώ την FW όμως τα ιριδίζοντα χρώματα σπινθηρίζουν για late disco 70’s γούστα, μια εποχή που ναι μεν αρνείται η γκραντζίλα να κατανοήσει αισθητικά, δεν φιμώνει σε κανένα θεματικό επίπεδο δε.  Χωρίστρα στο πλάι και περλέ κραγιόνια με γκλιτερ σκιές, που ήταν εξορισμένες μετά το ’97, επαναφέρονται απο τις Mulleavys. Aqua παλτά καλυμμένα με απαστράπτοντα γκλιτεράκια θα θεμελιώσουν πληθώρα streetstyle θαρρώ, ενώ παράλληλα τα στερεοτυπικά γαλλομπερεδάκια ζωγραφίζουν μια τεχνοτροπία υπεροπτικής καλλιτεχνικότητας και συνδυάζονται με δασκαλογυαλιά vintage συμφιλίωσης. Σε μια διεθνήε παράσταση της γκαλερί Νταντά, μέσα σε όλα,  βρέθηκε ΚΑΙ πώς θα ικανοποιηθούν οι nerdy δεσποινίδες, αφού ο Luke Skywalker ντύνει με αστρική επισημότητα τα μεταξωτά βήματα τους μέχρι να πουν Death Star.

Altuzarra
Ο Joseph Altuzarra, αυτή η καταπληκτική πονηρόφατσα με το χαρακτηριστικό αμήχανο γελάκι, συνέλαβε μεγαλειώδη έκφανση της σχεδιαστικής δεξιοτεχνίας. “Βοηθήθηκε” από άρτιους τεχνίτες αργαλειού, χρησιμοποίησε τις τεχνικές της Sheila Hicks αντλώντας έμπνευση από τα αριστουργηματικά της χειροποίητα υφαντά και οδηγήθηκε στην παρουσίαση μιας συλλογής με εκπληκτική ζωντάνια. Καθαρή τέχνη με προτεραιότητα στο χρώμα και την ύφανση: τι άλλο μπορεί να προσφέρει, παρά καθαρή αισθητική ευχαρίστηση αλλά και απόδοση τιμών σε μακρυνούς τόπους της Παταγονίας (όπου, ως άλλοι σινεματικοί Walter Mitty, θα θέλαμε όλοι να εκπαιδευτούμε). Τα φανταστικά κασμίρ παλτά είναι εύκολα αντιληπτό ότι συμμετέχουν ενεργά στην σύνθεση μιας στυλιστικώς συνεκτικής ιστορίας, στην οποία η ευγένεια και η στοχαστικότητα είναι κύρια συστατικά. Η περιεκτικότητα των σχεδίων και η τόσο διαισθητικά δουλεμένη απλότητα της μηδέν διακοσμητικής πρόθεσης με κάνουν να ξεχνώ για λίγο τη Phoebe και αυτό είναι μόνο για καλό.

Prabal Gurung
Εδώ κύριος “προμηθευτής” είναι το αριστοκρατικό layering. Υπάρχει ένα συγκεκριμένο, σαγηνευτικό είδος layering μακρυά από οπτικές εικόνες φοιτητικού φτηνοσεταρίσματος (που έχω κάνει πολλάκις). Εδώ υπάρχει πληθωρικό και οραματικό πολυεπίπεδο ύφασμα πάνω σε ύφασμα, αλλά με μια αίσθηση αποδόμησης στρατηγικά τοποθετημένης. Καθιερωμένες τοπογραφικές αναφορές σε εξωτικούς πολιτισμούς – αυτή τη φορά το Θιβέτ – οδηγούν σε περιπέτεια υποσυνειδήτου. Γυμνά άκρα, καθολικά προστατευμένα χέρια-λαιμός, σαν οργανικό παράδοξο που τονίζει την υπερβατική διάθεση. Τεχνικές ασυμμετρίας και τέσσερα κοστούμια υπερεξαντλημένης σκηνοθεσίας που συγχωρούνται γιατι υπάρχει το δεύτερο look.

 

H περίπτωση The Row: άρεσε και στις δυο!

Γιολίνα: Κάτι πάλι άλλο μου θυμίζει, κάτι που δεν μπορώ να προσδιορίσω γιατί δεν είμαι fashion guru βεβαίως –  και πήγα να γράψω απλούστατα βλέποντας τα πρώτα, ότι γενικά οι αδελφές Olsen πρέπει να είναι κρυουλιάρες ή να έχουν εντοπίσει αγοραστικό ενδιαφέρον στους ερευνητικούς σταθμούς της Ανταρκτικής. Τέλος πάντων τα υφάσματα είναι καταπληκτικά, οι oversized φόρμες άψογες αλλά όχι και τίποτα forward, παρόλα αυτά τις φοράς και δεν φοβάσαι μήπως σε καταπιούνε και προσωπικά θα διάλεγα το καταπληκτικό τελευταίο αμάνικο, κατάμαυρο φόρεμα και θα το έβαζα έτσι ακριβώς όπως μου το έδειξαν εκείνες. Μέχρι και που θα στεναχωρηθώ αν δεν μου το χαρίσετε.

Ελένη: Έχοντας πάντα στο νου οτι τα Ολσενάκια παρίσταντο στα 80s tinted μεσημεροσάββατα Φουλ Χάουζ αγκαλιά με John Stamos θα αφήσω στην άκρη την παρελθοντολατρεία κ θα επικεντρωθώ στο ραπτικό πόνημα τους The Row. Πιο συγκεκριμένα η FW14 συλλογή την οποία αν έπρεπε να τιτλοφορήσω θα επέλεγα “DERELICTE”. ‘Ετσι θα έκανα χαρούμενο τον 2001 εαυτό μου που επιτέλους βρέθηκε designer ο οποίος πραγμάτωσε με μια ιδιοσυγκρασιακή συγχρονικότητα-συγχώνευση το όραμα του κινηματογραφικού Mugatu. Κασμιρένια πλεκτά τεραστίων διαστάσεων σε γιαγιαδέ μονοχρωματικούς τόνους μαύρου μπεζ και γκρι, χαμηλά καλτσάκια διαπερνόντα καλογερίστικα brogues και γενικότερα οξύμωρες αναπαραστάσεις μπορζουά μη έχοντων. Γιατί αυτό δεν είναι και τα αδερφάκια? Συχνά μονόχρωμες ζητιανοφορούσες-de trop ιεροκήρυκες του εφαρμοσμένου effortless. Bring it.

 

Pages: 1 2