California Knows How To

Τα Mother Lovin’ California είναι μια σειρά ρούχων, μια capsule collection τώρα που έχουμε εξοικειωθεί με την ορολογία, που δημιουργήθηκε από ανερχόμενους  σχεδιαστές από το Λος Άντζελες, με παρόμοιες κατευθύνσεις και αισθητική για την MotherDenim. Η φάση είναι τόσο αληθινά καλιφορνέζικη (*χτυπά το στήθος στο μέρος της καρδιάς με ανάποδη γροθιά*) που μέρος των κερδών από τις πωλήσεις της συλλογής θα διατεθούν σε μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που έχει αφιερώσει τη δράση της στην προστασία των ωκεανών και των παραλιών, που ονομάζεται Surfrider Foundation και έχει έδρα, φυ-σι-κά, στην Καλιφόρνια.

Όπως θα περίμενε κανείς, η συλλογή μυρίζει αλμύρα και beach culture, και όλα τα ρούχα είναι σαν να τα βρήκες στις κρεμάστρες ενός φωτεινού, shabby μαγαζιού στις αποβάθρες μιας μικρής πόλης που έκανε το beach culture μια ζηλευτή φάση, η οποία μπορεί να φέρει στο μυαλό σου από τα εξοχικά που είναι χτισμένα ακριβώς πάνω στην άμμο, όπως στο Beverly Hills 90210 (αλλά στα επεισόδια που είχαν διακοπές), μέχρι τις επαύλεις του Μόντερέι που σε άφησαν άναυδη στο Big Little Lies: για εμένα beach culture είναι τα πατίνια με τα στενά σορτσάκια, τα αχτένιστα μαλλιά ακριβώς μετά τις βουτιές (beach hair – γενικά όπως βλέπεις βάζεις ως επιθετικό προσδιορισμό το beach παντού και ξεμπερδεύεις), το να τρως γαρίδες και τηγανιτές πατάτες με τα χέρια σε παραλιακά εστιατόρια, η λίγη υγρασία καθώς βάζεις τη ζακετούλα σου για να κάτσεις στη μικρή βεράντα με ένα ποτήρι κρασί και γενικά ό,τι έχει καταφέρει να μου πουλήσει η τηλεόραση.

Μια που είπαμε για τηλεόραση.

Το styling στις φωτογραφίες που θα δεις είναι παρμένο από το ενδυματολογικό memo που έστειλε το ΣΚ που μας πέρασε η Sophia Amoruso aka Nasty Gal, μέσω Girlboss του Netflix: στενά t-shirts με το γνωστό 70s feel ταινίας ενηλικίωσης, ψηλοκάβαλα τζιν καμπάνες και δυο τρία μενταγιόν φορεμένα μαζί αρκούν για να επιτευχθεί η σωστή vintage αύρα που έκανε τις συλλογές Nasty Gal να λατρεύονται από τα κορίτσια σε ολόκληρο τον κόσμο, μέχρι που ήρθε το Girlboss (η σειρά που βασίστηκε στο βιβλίο στο οποίο Η ΙΔΙΑ η Sophia μοιράστηκε με τους αναγνώστες πόσο μαλάκω υπήρξε ανά περιπτώσεις) και έδωσε το έναυσμα στα ίδια κορίτσια να γράφουν πόσο την αντιπαθούν.

Δεν είμαι εδώ, εννοείται, για να πω σε κανέναν με ποιον τρόπο πρέπει να συμπαθεί ή να αντιπαθεί το ξεκαθαρίζω – ειδικά όταν είμαι η ίδια ένας άνθρωπος που οι συμπάθειές της στον αληθινό κόσμο είναι μετρημένες και πολύτιμες. Είμαι όμως εδώ για να εκφράσω, για ακόμη μια φορά, την αντιδημοφιλή άποψη που θέλει για παράδειγμα τον, αρκετά μαλάκα, Hank Moody, να είναι ένας υπέροχος beautiful loser με 7 σεζόν και τον House M.D., πολύ μαλάκα μεταξύ συναδέλφων, να δεδικαίωται με 8 σεζόν, τη στιγμή που η ηρωίδα μιας αληθινής ιστορίας ανόδου και πτώσης, δημιουργός μιας τεράστιας εταιρείας στα 22 της, ξεσκίζεται καθημερινά από το παγκόσμιο internet επειδή στο σίριαλ παρουσιάζεται ως κάπως μαλάκω. Ακόμα πιο εντυπωσιακό; Παραγωγός του σίριαλ είναι και πάλι η ίδια η Sophia Amoruso, που, μάντεψε, επιλέγει να παρουσιάσει τον εαυτό της ως κάπως μαλάκω.

Η θεωρία μου επ’ αυτού δεν είναι καμιά μεγάλη σοφία (χοχο, αν με πιάνετε): ανέκαθεν πίστευα πως ναι μεν ενίοτε αντέχουμε μεν τις ηρωίδες μας λίγο μαλακισμένες, αλλά όχι και πολύ “δυνατές”. Η Carrie Bradshaw, ας πούμε, ήταν μια μαλακισμένη ηρωίδα, που επειδή ήταν από μαλακιά έως loser ως προς τα επαγγελματικά της, πέρασε στο συλλογικό ασυνείδητο ως μια χαριτωμένη περίπτωση γυναίκας που έκανε τις μπούρδες της στα γκομενικά, άρα μπορούσαμε να ταυτιστούμε μαζί της. Εδώ όμως έχουμε αυτό που στο λεξιλόγιο των επιχειρήσεων αποκαλείται “μια corporate bitch” αλλά με καλιφορνέζικο, breezy περιτύλιγμα – ένα είδος ανθρώπου με το οποίο, λόγω και πατριαρχίας, ποτέ δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να εξοικειωθούμε, ένα είδος γυναίκας που δεν είχαμε γύρω μας μεγαλώνοντας ή ξεκινώντας τις “καριέρες” μας και ένα είδος γυναίκας που στις ελάχιστες περιπτώσεις που, πιθανότατα, βρεθήκαμε μπροστά του, δεν του συγχωρήσαμε τη σκληρότητα: αντίθετα γεννήσαμε φράσεις όπως “οι γυναίκες αφεντικά είναι οι χειρότερες”, και μάλιστα ενώ ίσως, ως κάποιο σημείο, γνωρίζαμε πόση παραπάνω προσπάθεια πρέπει να καταβάλλει, υπερβάλλοντας σε δυναμισμό ή ακόμα και μπαίνοντας σε ρόλους επιθετικής πυγμής, μια γυναίκα που κατέχει μια κάποια “θέση” στις ανδροκρατούμενες επαγγελματικές κοινότητες.

Κατά τα λοιπά, το Girlboss βλέπεται νεράκι, το τελευταίο επεισόδιο στο εγγυώμαι ότι το έχεις ζήσει (εγώ αυτούσιο), και τα ρούχα που θα δεις είναι κάπως έτσι: