Φθινοκαλόκαιρο

Κατ’αρχάς θεωρώ σίγουρο ότι η ημερομηνία κυκλοφορίας του Norman Fucking Rockwell δεν είναι τυχαία: 30 Αυγούστου, τελευταία ημερολογιακώς ημέρα του καλοκαιριού με του οποίου την (αδιόρατη για πολύ κόσμο πανταχού παρούσα για την ίδια) μελαγχολία συνεπέστατα και από την πρώτη στιγμή συνέδεσε την περσόνα της η Lizzy Grant. Αν πρόκειται για περσόνα, δηλαδή. Που μπορεί και να προτιμώ να είναι, γιατί η θεωρία μου συνοψίζεται στο ότι η περσόνα αποτελεί τη μεγάλη άμυνα για όλα, τη δημοσιότητα, την επιτυχία, την αποτυχία (ακόμα περισσότερο αυτήν), τις κριτικές, τα σχόλια για τις κακές αισθητικές επεμβάσεις.

Τέλος Αυγούστου έρχονται τα resolutions της νέας σεζόν, πολύ πιο resolutions από αυτά του νέου έτους γιατί είναι οι αποφάσεις μιας νέας αρχής που τη φέρνει μαζί της η καινούργια σχολική χρονιά: η Lana, με κάποιον τρόπο, δεν ξεκόλλησε ποτέ από την ανωριμότητα των σχολικών ρομάντσων, των εφηβικών δραμάτων (τα κολλεγιακά varsity jackets και το ντύσιμό της γενικότερα είναι ένα μικρό νεύμα συγκατάνευσης προς την άρνηση της ενηλικίωσης). Ο δίσκος έρχεται το τελευταίο σαββατοκύριακο πριν τον Σεπτέμβριο, ακριβώς τη στιγμή που γυρνάει η σελίδα από καλοκαίρι σε φθινόπωρο, το μεταίχμιο που σηματοδοτεί την αγαπημένη της περίοδο του χρόνου (τη μοναδική που υπάρχει για αυτήν) – αν παρατηρήσεις, όλα της τα τραγούδια είναι ιστορίες μιας δικιάς της εποχής, ενός φθινοκαλόκαιρου. Τραγούδια που υμνούν το καλιφορνέζικο beach culture του οποίου είναι γοητευμένα παιδιά, ακόμη και αν δεν το περιγράφουν όσο ξέφρενο τα φαντάστηκες, αλλά νωχελικό και υπό την επήρεια ηρεμιστικών σαν ένα lo-fi αμερικάνικο όνειρο.

Παρόλο που η Lana δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα, ανέκαθεν καταλάβαινα μέσα μου βαθιά από πού ήρθαν το Summertime Sadness, το Video Games και το West Coast: ήρθαν, αλήθεια σας λέω, από διακοπές σαν αυτές που έκανα εγώ στα teens. Διακοπές σε ένα μέρος όπου ο χρόνος κυλούσε αργά, όπου κυρίως βαριόμουν, όπου όλοι οι γύρω ήταν κάθε χρόνο οι ίδιοι εκτός αν ερχόταν κάποιος να τον ερωτευτούμε να περάσουμε ένα δράμα κανα δίμηνο, όπου οι summer sweethearts έδιναν μέσα μας μάχες με τους highschool sweethearts, όπου είχε υγρασία ανάμικτη με ζέστη που κολλούσε και περιμέναμε μια ψύχρα για να φορέσουμε ένα φούτερ να κάνουμε την ίδια πάλι βόλτα, στην αρχή της αβάσταχτης νεότητας με το ποδήλατο για παγωτό, στο τέλος της με τα αυτοκίνητα σε ένα επαρχιακό μπαρ.

Πριν λίγους μήνες, το Mariners Apartment Complex έγινε ο διακόπτης που τη μεταμόρφωσε από συμμαθητή στο γυμνάσιο που μια ζωή σνόμπαρα σε πανέμορφο γκόμενο που είδα ένα φθινόπωρο, μετά τις διακοπές, με νέα μάτια, ενώ αυτός ήταν πάντα εκεί: αυτή ήταν πάντα εδώ, τα ίδια μου έλεγε από την αρχή, εγώ ήμουν η μαλάκω που δεν άκουγα. Και μου έλεγε ότι ναι, το Λος Άντζελες τη μελαγχολεί, ότι της αρέσουν τα κοριτσίστικα πράγματα και οι μελωδίες, ότι φόρεσε στεφάνια από λουλούδια, μια μισοκαταραμένη-μια μισορομαντική και ότι άφησε να της ραγίσουν την καρδιά (ή την καρδιά της περσόνας της) αλλά σόρι, αυτή ακριβώς είναι η υπερδύναμη και η αυτοπεποίθησή της. “Παρεξήγησες τη θλίψη μου, εγώ δεν είμαι κεράκι στον άνεμο, είμαι η βροντή και ο κεραυνός”, είναι οι πρώτοι στίχοι του τραγουδιού.

I’ m your man, I’m your man.

Δεν είναι εύκολο για ένα κορίτσι της παραλίας να συμβιβαστεί με τον χειμώνα και για αυτό η Lana φοράει πάνινα παπουτσάκια, τζιν μπουφάν με σορτς και πουλόβερ πάνω από λεπτά φορέματα κομπινεζόν όσο περισσότερο γίνεται, ακόμα και με τις βροχές και τα κρύα: γιατί είναι σε άρνηση. Η Lana θα ανοίγει μια μπίρα στην βεράντα και θα πηγαίνει στα ουφάδικα και στα μπιλιαρδάδικα ακόμα και όταν ο ουρανός είναι μαύρος από τα σύννεφα και είναι παραμονή του αγιασμού, και θα λέει ιστορίες για τότε που ήταν prom queen ακόμα και στα 70 της, με ακόμα πιο φουσκωμένα χείλη και ένα ποτήρι ροζέ κρασί στο χέρι. Θυμάστε τι είχε ακούσει για τα χείλη και τις πλαστικές της, στην αρχή; Και όμως, δεν έχω δει πιο on brand, που θα έλεγαν και οι image makers, χείλη σε πρόσωπο, έτσι μου αρέσει η Lana, έτσι της αρέσει και της ίδιας ο εαυτός της, λίγο μπανάλ και λίγο φτηνός για κάποιους, με μια διακριτική απόγνωση για το θέρος και τα αγόρια που περνούν αλλά και μια πεποίθηση ότι πάντα θα υπάρχουν επόμενα, για να περιμένει και να τα υποδέχεται με τσιγάρο ανάμεσα στα ακρυλικά νύχια. Γιατί, λογικά, έτσι αρμόζει σε μια cheerleader του φθινοκαλόκαιρου να περιμένει.

Για αυτό φαίνεται θα έπαθα αυτή την παράταιρη ταύτιση, λόγω φθινοκαλόκαιρου – στην Αθήνα η ζέστη κρατάει και μέχρι τον Νοέμβριο.

*** Οι φωτογραφίες είναι από το καινούργιο Billboard.