The Italian Job

Επειδή μερικά πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ, σε βαθμό που για κάποιους είναι καθησυχαστικός και για άλλους ανησυχητικός (την ίδια στιγμή αυτά), στο Μιλάνο ακόμα βάζουν λογότυπα στα ρούχα. Μεγάλα, ευκρινή λογότυπα. Και ναι, και κάποιοι άλλοι το έκαναν ως “τάση”, ειρωνικά, αλλά όχι, εδώ δεν είναι τέτοια περίπτωση, βάζουν τη μάρκα πάνω σε τισέρτς, τσάντες και φορέματα, κανονικότατα και σοβαρά. Gucci και Prada δεν τα κατάλαβα, δεν έπιασα τη φάση τους, δεν αποκρυπτογράφησα τους κωδικούς πίσω από το styling (ποιος σας είπε να περιμένετε πολλά από μια λαϊκή κοπέλα από την Κυψέλη;) και η επίδειξη του Roberto Cavalli είχε πολλά απαγορευτικά ασύμμετρα ρούχα, όχι με τις ασυμμετρίες τις ωραίες τις φουτουριστικές τις γεωμετρικές, τις άλλες, με τα αέρινα υφάσματα που δεν τις μπορώ, και όσο για τα συντριβάνια χρώματος που προφανώς απείλησαν τη στεγνότητα κάθε μιλανέζικης πασαρέλας, τα ξέρετε ήδη, ΜΕ ΤΡΟΜΑΖΟΥΝ. Μπορεί φέτος η μεγάλη επανάσταση της μόδας να μην ξεκινήσει σχεδιαστικά από το Μιλάνο, όμως, φυσικά, βρήκα ρούχα να ποντάρω πάνω τους όταν όλα πάνε στραβά. Τη συλλογή Max Mara τη φορούσα σχεδόν όλη άφοβα, και όχι μόνο τα animal prints, που ήταν άπειρα, αλλά ακόμα και τα ροζ, ενώ το layering “φούστα πάνω από παντελόνι”, αν και το έχουμε ξαναδεί, μου φάνηκε πετυχημένο. Κάποιος χαρακτήρισε “modest rock ‘n roll” την όλη ιδέα, και αυτό με κάλυψε.

Έναν κάποιον ηδονισμό τον βρήκα και πάλι στον Roberto Cavalli (#ρίμα), αυτοσκοπός του οποίου είναι εδώ και χρόνια το sexiness: επειδή ο επιμένων νικά, το καταφέρνει και για εμένα μερικές φορές. Η μπορντό δερμάτινη φούστα και το παντελόνι είναι fashionism approved, και ο 90s αέρας του διαφανούς μάξι, επίσης.

Σε κάθε εβδομάδα μόδας υπάρχει και η συλλογή εκείνη που όλα τα κομμάτια της είναι κλασικά και κομψά, αποπνέουν ποιότητα, φαίνονται ακριβά και είσαι βέβαιος ότι θα βγάλουν τα λεφτά σου και θα τα φορέσουν και τα εγγόνια σου. Ε, εδώ αυτή είναι η συλλογή Fendi.

Moschino και Versace σου δίνουν αυτό που θες, το οποίο, ιστορικώς, είναι το χρώμα που λέγαμε. Σατανικές αεροσυνοδοί βγαλμένες από ένα Mad Men on acid και decadent κλαμπο80s με τη σφραγίδα Ντονατέλα για τις στιγμές που θες κάπως να το ζήσεις. Χρώμα θα βρεις και στα ρουχαλάκια Marni, αλλά αυτά θες το δερμάτινο θες το μίνιμαλ θες το ωραίο μήκος κάτω από το γόνατο θες το σοφιστικέ styling, τα φορούσα και εγώ.

Γραφικό το πόσο μου αρέσει κάθε φορά το ενάρετο και θεοσεβούμενο κατά Dolce & Gabbana Ευαγγέλιο, αλλά ψέματα να πω; Με επηρεάζουν βέβαια πολύ οι προβληματικές μαλακιάρες που κατά καιρούς δηλώνουν, και άμα ήμουν πλούσια ίσως απέφευγα να φορέσω τα ρούχα τους αλλά ευτυχώς δεν είμαι και έτσι κοιτάω από μακριά την πασαρέλα τους με χαμίνια/καθολικές με κρυμμένα μυστικά/πλουμιστές clubbers, χωρίς να μπαίνω σε διλήμματα.