Είχα και στο χωριό μου

Δεν έχω και πολλές απαντήσεις στην ερώτηση “εσένα πώς σου φάνηκε ο Dior στο Καλλιμάρμαρο” – τέλειο μου φάνηκε, πώς να μου φανεί; Υπήρχε περίπτωση να ήταν μια κακή παραγωγή, ή ένα σόου που θα άφηνε τον οίκο εκτεθειμένο; Μήπως δεν υπήρχαν τα μέσα, οι πόροι, οι χορηγοί και η οργάνωση, λεφτάκια και έμψυχο προσωπικό δηλαδή, για να φέρει εις πέρας αυτό και μεγαλύτερο εγχείρημα ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα brands της ιστορίας της μόδας (το αφήνω εκεί για να μην το πιάσω με όρους καπιταλισμού); Επιπλέον, αν ψάχνεις τον άνθρωπο που τάσσεται εναντίον της χρήσης μνημείων στην ποπ κουλτούρα ή τη lowbrow τέχνη δεν θα τον βρεις εδώ – ακόμα και αν το αποτέλεσμα, κάθε φορά προς κρίση, είναι αμφιλεγόμενο και όχι της αισθητικής μου. Άλλωστε, τι να λέει η αισθητική μου περισσότερο από τις υπόλοιπες τόσες αισθητικές όσες και άνθρωποι; Τίποτα. Fendi στο Κολοσσαίο; να γίνει. Gucci στο Le Palace; Φυσικά. Ντάξει αλλά και στο Westminster Abbey; Και εκεί ναι. Chanel στο Grand Palais, στο Met Museum; Γιατί όχι – η επίδειξη Chanel στους δρόμους της Αβάνας είναι για εμένα αμφιλεγόμενη αλλά για διαφορετικούς λόγους, που δεν αφορούν στην ιστορικότητα του σκηνικού αλλά στην κοινωνική αναισθησία για την οποία εγκαλούνται τα events που απευθύνονται σε κοσμικές, ταξικές ελίτ και που επιλέγουν φτωχές χώρες με μικρό κατά κεφαλήν εισόδημα (ο Tony Castro, εγγονός του Fidel, που δήλωσε ότι το να γίνουν οι δρόμοι της Αβάνας πασαρέλα είναι τιμή της χωρας, περιέπλεξε ακόμα περισσότερο την τότε συζήτηση και άνοιξε κερκόπορτα για πολλή αντιπαράθεση και κουτσομπολιά). Τέλος πάντων, έχετε καταλάβει από αυτή την πρώτη παράγραφο πως, εντελώς απλοϊκά όπως πάντα, τα μνημεία τα θέλω μέσα στη σύγχρονη ζωή και πως η προσκολλημένη στα (πολύ) περασμένα μεγαλεία ιερότητα ή η αρχαιολαγνεία δεν μου λένε πολλά πράγματα (άσχετα αν η ίδια λατρεύω, λατρεύω μιλάμε, οτιδήποτε αρχαίο, γλώσσα, γραμματεία, θέατρο, ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΟ).

Αλλά. Ε φυσικά θα υπήρχε και ένα αλλά – και αυτό κατ’εμέ είναι η επικοινωνιακή αντιμετώπιση μιας πασαρέλας, που λίγο ή πολύ επικεντρώθηκε στο “θα κάνουν διάσημη την Ελλάδα” “θα μάθει ο κόσμος τον αρχαίο πολιτισμό”, “διαφημίζεται η χώρα” και η κορωνίδα των πάντων “θα έρθουν τουρίστες”. Λίγο υποτελές, λίγο starstruck και λίγο θαμπωμένο, αυτή ήταν η pr προσέγγιση που επιλέχτηκε από τύπο και εκπροσώπους, σαν να περιμέναμε να έρθει 2021 και κάτι ρούχα, τα μισά “grecian chic”, για να μάθει η υφήλιος για την Ακρόπολη, το Καλλιμάρμαρο και έναν πολιτισμό που, μην τρελαθούμε, είναι ξακουστός και έχει εμπνεύσει τους πάντες – σε σημείο να συνειδητοποιούμε, μερικές φορές, και όχι χωρίς φόβο, ότι ίσως είναι το μόνο που έχουμε ως χώρα. Ε ησύχασε τίγρη, αν δεν τον ξέρουν δεν θα τους τον μάθει η Cara Delevingne και αυτή που έπαιζε σε μια πρόσκαιρο σουξέ του Netflix.

(Και γαμώ η Cara, ξέρω και πώς λένε αυτή που έπαιζε στο σουξέ, Anya Taylor Joy τη λένε, το γράφω έτσι για την έμφαση, καλό συγγραφικό τρικ;)

Τα ρούχα; Κάποια μου άρεσαν – κυρίως αυτά με τις μαρινιέρες και τα σακάκια, η “παριζιάνικη” υποσυλλογή μέσα στη συλλογή. Δεν με ξένισαν ούτε τα sneakers με τις αρχαιοελληνικές πτυχώσεις, γιατί τα τελευταία χρόνια αν κάτι συνήθισα με το τόσο street fashion είναι τα sneakers (λειτούργησε πολύ υπέρ τους η πρακτικότητα, που το γήρας της δίνει πρωτόφαντη αίγλη). Λίγο έχω βαρεθεί το grecian, αν θέλω να είμαι ειλικρινής, αλλά αν φέρνει τουρίστες ποια είμαι εγώ να του πω όχι.